หลังจากเดินทางกลับบ้านเกิดหลายพันกิโลเมตรเพื่อไปงานเลี้ยงรุ่น ฉันก็ได้ยินประธานรุ่นพูดประโยคเดียว ฉันจึงรีบขึ้นรถบัสกลับเข้าเมืองทันที โดยออกจากกลุ่มแชททั้งหมด

เกิดอะไรขึ้นในงานเลี้ยงรุ่น?

*ด้านล่างนี้คือโพสต์ของคุณ Chương บนแพลตฟอร์ม Toutiao:

ฉันนับวันรอที่จะได้กลับบ้านเกิดหลังจากอยู่ห่างไกลมานานหลายปี ระยะทาง 5,000 กิโลเมตรไม่ใช่ระยะทางสั้นๆ แต่ฉันก็ยังรีบเก็บกระเป๋าและออกเดินทางด้วยความตื่นเต้นที่จะได้พบเพื่อนเก่าและหวนรำลึกถึงความทรงจำอันล้ำค่าในวัยเยาว์

นับตั้งแต่เรียนจบ ชีวิตก็พาฉันไปกับการทำงาน การหาเลี้ยงชีพ และความรับผิดชอบ ทำให้ฉันแทบไม่มีโอกาสได้หวนคิดถึงอดีต แต่ครั้งนี้ เมื่อได้ยินว่าประธานนักเรียนกำลังจัดงานเลี้ยงรุ่น ฉันจึงตัดสินใจวางทุกอย่างลงเพื่อไปร่วมงาน เพียงเพราะฉันอยากค้นหาความทรงจำที่เลือนหายไป อยากเห็นใบหน้าของเพื่อนๆ ที่เคยเดินด้วยกันใต้หลังคาโรงเรียนเมื่อหลายปีก่อน

ฉันจินตนาการถึงงานเลี้ยงรุ่นที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เรื่องราวในอดีต และความทรงจำที่สวยงาม ฉันจินตนาการถึงเพื่อนๆ ที่จับมือและแบ่งปันเรื่องราวชีวิตปัจจุบันของพวกเขา แต่ความเป็นจริงกลับเหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่หัวใจ

ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปในงานปาร์ตี้ ประธานนักเรียนมองมาที่ฉัน หัวเราะเสียงดัง และพูดบางอย่างที่ฉันจะไม่มีวันลืม:

"คุณชูองรวยแล้ว ตอนนี้เขาคงเลี้ยงข้าวทั้งห้องแน่เลยใช่ไหม?"

ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่พอมองไปรอบๆ ก็รู้ว่าเพื่อนเก่าของฉันก็หัวเราะด้วย บางคนพยักหน้าเห็นด้วย บางคนถึงกับตบไหล่ฉันแล้วพูดว่า "เล่นให้ยุติธรรมหน่อยเพื่อน! ถือว่านี่เป็นของที่ระลึกแล้วกัน!"

ภาพประกอบ

ฉันตกตะลึง ความรู้สึกสูญเสียถาโถมเข้ามาในใจ ฉันมาที่นี่ด้วยความปรารถนาที่จะรำลึกถึงความหลัง ค้นหามิตรภาพเก่าๆ ไม่ใช่เพื่อเป็นคนที่ถูกเอาเปรียบ แต่สายตาและท่าทีของทุกคนทำให้ฉันรู้ว่า สำหรับพวกเขาแล้ว ฉันไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป แต่เป็นเพียง "ตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่" เท่านั้น

ในงานเลี้ยงนั้น บทสนทนาเดียวที่ฉันได้คุยคือเรื่องงาน รายได้ และทรัพย์สิน ไม่มีใครถามฉันเลยว่าสบายดีไหม หรือมีปัญหาอะไรหรือเปล่า พวกเขาเอาแต่สนใจว่าฉันหาเงินได้เท่าไหร่ ขับรถอะไร และบ้านของฉันเป็นอย่างไร บทสนทนาที่สนุกสนานในอดีตถูกแทนที่ด้วยการเปรียบเทียบและสายตาที่จับจ้องอย่างพิจารณา

จุดไคลแม็กซ์คือตอนที่เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งลุกขึ้นยืน ยกแก้วเบียร์ขึ้นแล้วพูดว่า "ชูอง มาที่นี่บ้างนะ วันนี้ใจดีเลี้ยงพวกเราดื่มเล่นๆ หน่อยสิ!"

ทุกคนบนโต๊ะต่างปรบมือ ฉันยิ้มเล็กน้อย วางแก้วลงบนโต๊ะ ไม่พูดอะไรอีก ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากงานเลี้ยงไป ไม่มีใครหยุดฉัน ไม่มีใครถามว่าฉันคิดอะไรอยู่ บางทีในสายตาของพวกเขา ฉันอาจจะเป็นคนที่ “ไม่มีน้ำใจทีม” เพราะฉันไม่ยอมลงทุนเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

ขณะที่ฉันเดินออกจากร้านอาหาร ความรู้สึกโดดเดี่ยวก็เข้าครอบงำฉัน ฉันตระหนักว่า แม้ว่าครั้งหนึ่งจะมีความสัมพันธ์ที่สวยงาม แต่กาลเวลาสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ผู้คนไม่ได้มารวมกันด้วยความจริงใจอีกต่อไป แต่กลับกันด้วยการคำนวณและผลประโยชน์ส่วนตัว ฉันไม่เสียใจกับเงินที่ต้องจ่ายไปสำหรับมื้ออาหารนั้น แต่ฉันเสียใจกับมิตรภาพที่ฉันเคยคิดว่าจริงใจ

ณ เวลานั้น ฉันตัดสินใจลบกลุ่มเพื่อนในชั้นเรียนและบล็อกการติดต่อกับเพื่อนเก่าๆ ฉันไม่ต้องการไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นอีกต่อไป เพราะฉันไม่ต้องการเป็นเป้าหมายให้คนอื่นเอาเปรียบ

ภาพประกอบ

เรื่องราวนี้ช่วยให้ฉันตระหนักถึงบทเรียนสำคัญอย่างหนึ่ง นั่นคือ เงินอาจช่วยให้คุณมีมิตรภาพมากมาย แต่ไม่ใช่ทุกความสัมพันธ์ที่คุ้มค่าแก่การรักษาไว้ คุณค่าของมิตรภาพไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินที่คุณใช้จ่าย แต่ขึ้นอยู่กับความจริงใจและความเข้าใจซึ่งกันและกัน จงทะนุถนอมคนที่เข้ามาหาคุณเพราะตัวคุณ ไม่ใช่เพราะกระเป๋าเงินของคุณ

นับจากนี้ไป ฉันจะรักษาไว้เฉพาะความสัมพันธ์ที่ทรงคุณค่า คนที่รักและเคารพฉันอย่างแท้จริงเท่านั้น ฉันเลือกที่จะปล่อยวางสิ่งเก่าๆ เพื่อให้หัวใจของฉันเบาลงในเส้นทางข้างหน้า

ดวงจันทร์

แหล่งที่มา: https://giadinh.suckhoedoisong.vn/di-hang-ngan-km-ve-que-du-hop-lop-nghe-1-cau-tu-lop-truong-ma-toi-lap-tuc-bat-xe-ve-thanh-pho-roi-khoi-moi-nhom-chat-172250311192153431.htm