หลังจากเดินทางกลับบ้านเกิดหลายพันกิโลเมตรเพื่อไปงานเลี้ยงรุ่น ฉันก็ได้ยินประธานรุ่นพูดประโยคเดียว ฉันจึงรีบขึ้นรถบัสกลับเข้าเมืองทันที โดยออกจากกลุ่มแชททั้งหมด

งานเลี้ยงรุ่นมีอะไรเกิดขึ้น?

*ด้านล่างนี้เป็นการแบ่งปันของนาย Chuong ที่โพสต์บนแพลตฟอร์ม Toutiao:

ฉันนับวันรอที่จะได้กลับบ้านเกิดอีกครั้งหลังจากที่จากไปนานหลายปี ระยะทาง 5,000 กม. ไม่ใช่ระยะทางที่สั้นเลย แต่ฉันยังคงกระตือรือร้นที่จะเก็บกระเป๋าและออกเดินทาง หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความคาดหวังที่จะได้พบกับเพื่อนเก่าและความทรงจำอันน่าประทับใจในวัยเยาว์ของฉัน

หลังจากเรียนจบ ชีวิตก็พาฉันล่องลอยไปกับกระแสของการหาเลี้ยงชีพ การงาน และความรับผิดชอบ ทำให้ฉันแทบไม่มีโอกาสได้กลับบ้านเลย แต่ครั้งนี้ พอได้ยินว่าประธานนักเรียนจะจัดงานรวมรุ่น ฉันเลยตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้เพื่อไปร่วมงาน เพียงเพราะอยากค้นหาความทรงจำที่เลือนราง อยากเห็นใบหน้าที่เคยร่วมเดินทางด้วยกันใต้หลังคาโรงเรียนเมื่อหลายปีก่อน

ฉันจินตนาการถึงงานเลี้ยงรุ่นที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เรื่องราวในอดีต และความทรงจำอันงดงาม ฉันจินตนาการถึงเพื่อนๆ จับมือและเล่าเรื่องราวชีวิตปัจจุบันของพวกเขา แต่ความจริงแล้วกลับมีน้ำเย็นๆ ไหลเข้าหัวใจฉันอย่างจัง

พอฉันเข้าไปในงานปาร์ตี้ ประธานชั้นเรียนก็มองมาที่ฉันแล้วหัวเราะเสียงดัง พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เคยลืม:

“ตอนนี้คุณชวงรวยแล้ว เขาคงจ่ายค่าเทอมทั้งคาบวันนี้สินะ”

ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่พอฉันมองไปรอบๆ ฉันก็รู้ว่าเพื่อนเก่าของฉันก็หัวเราะเหมือนกัน บางคนพยักหน้าเห็นด้วย บางคนถึงกับตบไหล่ฉันแล้วพูดว่า "เล่นกันให้สนุกนะเพื่อน! ถือว่าเป็นของที่ระลึกละกัน!"

ภาพประกอบ

ฉันตกตะลึง ความรู้สึกสูญเสียแล่นเข้ามาในหัวใจ ฉันมาที่นี่ด้วยความปรารถนาที่จะรำลึกความหลัง เพื่อค้นหามิตรภาพเก่าๆ ไม่ใช่เพื่อกลายเป็นคนที่ถูกเอาเปรียบ แต่สายตาและท่าทีของทุกคนทำให้ฉันตระหนักว่าสำหรับพวกเขา ฉันไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไปแล้ว เป็นเพียง "ตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่"

ระหว่างงานเลี้ยง บทสนทนาวนเวียนอยู่รอบตัวฉัน มีแต่คำถามเรื่องงาน รายได้ ทรัพย์สิน ไม่มีใครถามฉันว่าชีวิตเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พวกเขาสนใจแต่เรื่องเงินทองที่ฉันหาได้ ขับรถอะไร บ้านฉันเป็นยังไงบ้าง เรื่องราวดีๆ ในอดีตถูกแทนที่ด้วยการเปรียบเทียบและมองสำรวจสายตา

จุดไคลแม็กซ์เกิดขึ้นเมื่อเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งยืนขึ้น ยกแก้วเบียร์ขึ้น และพูดว่า "ชอง กลับมาบ้างนะ วันนี้ช่วยใจดีเลี้ยงเบียร์เราสักรอบเพื่อความสนุกหน่อย!"

ทั้งโต๊ะปรบมือให้ ฉันยิ้มจางๆ วางแก้วลงบนโต๊ะ ไม่พูดอะไรอีก ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากงานเลี้ยงไป ไม่มีใครหยุดฉัน ไม่มีใครถามฉันว่าคิดอะไรอยู่ บางทีในสายตาพวกเขา ฉันอาจเป็นคนที่ “ไม่มีจิตวิญญาณของทีม” เพราะไม่ได้ใช้เงินเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

ขณะที่ฉันเดินออกจากร้านอาหาร ความรู้สึกเหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันตระหนักว่าถึงแม้ครั้งหนึ่งจะมีความสัมพันธ์ที่สวยงาม แต่กาลเวลาก็เปลี่ยนแปลงมันได้ ผู้คนไม่ได้มารวมตัวกันด้วยความจริงใจอีกต่อไป แต่มารวมตัวกันด้วยการคำนวณและความสนใจส่วนตัว ฉันไม่ได้เสียใจกับเงินที่จ่ายไปสำหรับมื้ออาหารนั้น แต่ฉันเสียใจกับมิตรภาพที่ฉันเคยคิดว่าจริงใจ

ตอนนั้นเอง ฉันตัดสินใจลบกลุ่มเพื่อนเก่าและบล็อกการติดต่อกับเพื่อนเก่า ฉันไม่อยากเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นอีกต่อไป เพราะฉันไม่อยากตกเป็นเป้าหมายให้คนอื่นเอาเปรียบ

ภาพประกอบ

เรื่องนี้สอนบทเรียนสำคัญให้ฉันอย่างหนึ่ง: เงินทองช่วยให้คุณมีความสัมพันธ์มากมายได้ แต่ไม่ใช่ทุกความสัมพันธ์ที่จะคุ้มค่าที่จะรักษาไว้ คุณค่าของมิตรภาพไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินที่คุณจ่ายได้ แต่อยู่ที่ความจริงใจและความเข้าใจซึ่งกันและกัน จงทะนุถนอมคนที่เข้ามาหาคุณเพราะตัวตนของคุณ ไม่ใช่เพราะกระเป๋าเงินของคุณ

จากนี้ไป ฉันจะรักษาไว้เพียงความสัมพันธ์อันล้ำค่า คนที่รักและเคารพฉันอย่างแท้จริง ฉันเลือกที่จะละทิ้งสิ่งเก่าๆ เพื่อให้หัวใจฉันเบาสบายยิ่งขึ้นในการเดินทางข้างหน้า

ดวงจันทร์

ที่มา: https://giadinh.suckhoedoisong.vn/di-hang-ngan-km-ve-que-du-hop-lop-nghe-1-cau-tu-lop-truong-ma-toi-lap-tuc-bat-xe-ve-thanh-pho-roi-khoi-moi-nhom-chat-172250311192153431.htm