นักข่าว-ผู้ที่บอกเล่าเรื่องราวชีวิต

ล

เรื่องราวของเด็กชายสองคนที่ยังมีแม่แต่ต้องกลายเป็น “เด็กกำพร้า” ในอำเภอกรงบง พ่อของพวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในขณะที่น้องชายยังอยู่ในครรภ์มารดา เมื่อน้องชายอายุได้ 4 ขวบและพี่ชายอายุได้ 6 ขวบ แม่ของพวกเขาต้องทิ้งลูกสองคนให้ปู่ย่าตายายที่แก่ชราเลี้ยงดูเพราะชีวิตที่ยากลำบาก ตั้งแต่นั้นมาชีวิตของพี่น้องทั้งสองก็ยิ่งทุกข์ยากขึ้น อนาคตของพวกเขาก็ไม่แน่นอน

ด้วยความสงสารพ่อแม่ที่แก่ชราและต้องดิ้นรนต่อสู้ต่อไป ลุงของพวกเขาในเขตบวนดอนจึงรับพี่น้องทั้งสองมาเลี้ยงดูที่บ้าน แม้ว่าครอบครัวจะยากจนและต้องอาศัยอยู่ในบ้านชั่วคราวที่สร้างบนที่ดินของคนอื่นก็ตาม อย่างไรก็ตาม ลุงของพวกเขายังคงพยายามเลี้ยงดูและส่งพวกเขาไปโรงเรียนด้วยความหวังว่าพวกเขาจะมีอนาคตที่สดใสกว่านี้

นักข่าวกำลังทำงานในงานที่จัดขึ้นในเมืองบวนมาถวต

นั่นคือสถานการณ์ไร้บ้านของนางบี (ตำบลฮัวฟู เมืองบวนมาถวต) ซึ่งได้รับการอุปการะโดยหน่วยงานแห่งหนึ่งจนวาระสุดท้ายของชีวิต นางบีเองก็ตาบอดตั้งแต่กำเนิด เธอไม่ทราบว่าอายุเท่าไร และเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอออกจากบ้านเกิดที่เมืองห่าติ๋งห์ไปยัง ดั๊กลัก เมื่อใด เธอจำได้เพียงว่าตอนที่เธอยังแข็งแรง เธอมักจะไปเล่นเปลญวนกับครอบครัวที่มีลูกเล็กเพื่อแลกกับอาหารมื้อประจำวัน เมื่อเธอแก่ตัวลงและสุขภาพไม่ดีพอที่จะทำงาน เธอทำได้เพียงพึ่งพาความใจดีของเพื่อนบ้าน บางครั้งมีข้าว น้ำปลาเพียงเล็กน้อย บางครั้งมีอาหารเพียงเล็กน้อยหรือของขวัญจากกลุ่มการกุศล...

หรือเหมือนตอนที่ฉันได้พบและพูดคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งถูกเรียกเล่นๆ ว่า “ผู้คุมและกำนัน” ฉันสัมผัสได้ถึงความใจดีและความอดทนของนางแอล (เมืองบวนโฮ) ทุกๆ วัน หลังจากทำมาหากินในตอนเช้าด้วยการขายก๋วยเตี๋ยว เธอมักจะไปในที่ที่ประสบเคราะห์ร้ายเพื่อแบ่งปันอาหารและเสื้อผ้าให้กับผู้อื่น เธอทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าห่ม เสื้อผ้า และอาบน้ำให้ผู้ป่วยอัมพาต ผู้สูงอายุ และเด็กด้วยตัวเอง ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังไปที่หมู่บ้านโรคเรื้อนเพื่อทำอาหารอร่อยๆ ล้างแผล และทายาให้ผู้ป่วยด้วยตนเองอีกด้วย...

ฉันยังคงจำการพบปะกับตัวละครที่มีเรื่องราวและการเดินทางในชีวิตที่เต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ ได้ นั่นคือเด็กนักเรียนหญิงที่ป่วยเป็นมะเร็งและมีอาการเจ็บปวดเรื้อรังแต่ยังพยายามเรียนให้ดีที่สุด ภาพของทหารที่บาดเจ็บซึ่งกลับมาจากสงครามเพื่อปกป้องปิตุภูมิพร้อมกับความเจ็บปวดที่หลงเหลืออยู่จากบาดแผลตามร่างกาย หรือผลกระทบที่ตามมาภายหลังจากเอเย่นต์ออเรนจ์ที่ลูกหลานของพวกเขาต้องทนทุกข์ทรมาน...

ผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ดักหลัก (ปกขวา) ลงพื้นที่รวบรวมข้อมูลเพื่อเขียนบทความ

การเดินทางและเรื่องราวชีวิตของตัวละครที่ฉันพบเจอสำหรับฉันไม่ใช่แค่เพียงงานสื่อสารมวลชนเท่านั้น แต่ยังเป็นบทเรียนอันล้ำค่าที่ช่วยให้เข้าใจผู้คนและคุณค่าที่แท้จริงในชีวิตได้ดียิ่งขึ้น เมื่อบทความที่จริงใจและเต็มไปด้วยอารมณ์สามารถสัมผัสหัวใจของผู้อ่านได้ นั่นคือเวลาที่การเดินทางและการพบปะนั้นได้นำมาซึ่งความหมายที่ลึกซึ้งอย่างแท้จริง ผู้อ่านไม่ได้แค่อ่านข้อมูลเท่านั้น แต่พวกเขากำลังอ่านส่วนหนึ่งของชีวิต ส่วนหนึ่งของสังคม และบางครั้งพวกเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในนั้น ได้รับความเห็นอกเห็นใจและแรงบันดาลใจ

หากต้องการบทความที่เป็นจริงและมีชีวิตชีวา นักข่าวจะต้องเป็นคนที่มุ่งมั่น เส้นทางของนักข่าวไม่ได้มีแค่การค้นหาข้อมูลและการเขียนเท่านั้น แต่ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังเล่าเรื่องราวชีวิตด้วยความเข้าใจและแบ่งปันอีกด้วย

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202506/nha-bao-nguoi-ke-nhung-cau-chuyen-doi-b3f13f0/