Studentka, która „uczyła się dla swojej siostry”, została prymuską uniwersytetu

Kiedy Vo Mong Hoai Tam dowiedziała się, że ukończyła z wyróżnieniem Uniwersytet Przemysłowy w Ho Chi Minh, młoda dziewczyna z przygranicznego regionu Tan Hung (dawniej prowincja Long An) była tak wzruszona, że ​​wybuchnęła płaczem.

Uczeń Vo Mong Hoai Tam podczas zajęć wolontariackich. Zdjęcie dzięki uprzejmości osoby udzielającej wywiadu.

Łzy najlepszej studentki nie były spowodowane natychmiastową chwałą, ale tym, że kryła się za nią podróż utkana potem i cichymi poświęceniami jej rodziców i sióstr – tych, którzy nigdy nie przekroczyli bram uniwersytetu.

Cała rodzina uczennicy umożliwiła jej pójście do szkoły.

Hoai Tam urodził się w biednej, wiejskiej okolicy graniczącej z Kambodżą. Jego dzieciństwo przeplatało się z popękanymi, suchymi polami w porze suchej i błotnistymi polami w porze deszczowej. W tamtym miejscu ukończenie dziewiątej klasy było już ogromnym wysiłkiem dla rodziny. Siostry Tama musiały wcześnie przerwać naukę, aby pracować jako robotnicy, pomagając rodzicom związać koniec z końcem.

Hoài Tâm jest najmłodszą z czterech sióstr, a jej rodzina dała jej możliwość pójścia do szkoły. Od tego dnia szóstoklasistka złożyła sobie obietnicę: musi się uczyć, aby dorównać poświęceniom sióstr, aby spłacić dług wdzięczności za poświęcenie rodziców.

Przez cały okres nauki w szkole średniej Tâm utrzymywała doskonałe wyniki w nauce, jako cichy sposób wyrażenia wdzięczności rodzicom, którzy ciężko pracowali i oszczędzali każdy grosz, aby wesprzeć jej edukację.

„Uczę się zamiast moich sióstr, więc zawsze obiecuję sobie, że muszę dawać z siebie wszystko podczas nauki i żyć w sposób godny moich rodziców…” – powiedziała Tam głosem zdławionym emocjami.

„Bohater nadziei rodziny” zostaje prymusem.

Cztery lata temu, kiedy Tâm otrzymała wiadomość o przyjęciu na studia z zakresu administracji biznesowej na Uniwersytecie Przemysłowym w Ho Chi Minh, jej radość szybko minęła, gdyż szybko pojawiły się obawy. Czesne za pierwszy semestr wyniosło ponad 11 milionów VND, co znacznie przekraczało możliwości finansowe jej rolniczej rodziny, zwłaszcza biorąc pod uwagę trudności ekonomiczne spowodowane pandemią.

Był czas, kiedy młoda dziewczyna rozważała porzucenie marzeń o studiach, by odciążyć rodziców. Ale wtedy to ojciec Tâm, który harował przez cały rok na pograniczu, i jej ciężko pracująca matka mocno ją trzymali za rękę i mówili: „Jesteś promykiem nadziei dla naszej rodziny”.

Od tych słów rozpoczęła się podróż pełna determinacji. Dziewczyna z regionu przygranicznego, boso, wyszła do miasta, niosąc ze sobą wszystkie ciche nadzieje rodziny, która nigdy nie zaznała światła sali wykładowej.

Młoda dziewczyna poszła na studia w trakcie pandemii COVID-19, uzbrojona w determinację i głęboką wdzięczność.

„Pierwsze kilka dni szkoły spędziłem online w czasie pandemii. Czułem niepokój i niepewność. Ale stopniowo, dzięki oddanym nauczycielom, dynamicznemu środowisku edukacyjnemu i wsparciu przyjaciół, z każdym dniem stawałem się coraz bardziej dojrzały” – powiedział Tâm.

Przez cztery lata studiów uniwersyteckich Tâm konsekwentnie dążyła do doskonałości: utrzymywała wysoką średnią ocen, otrzymywała pełne stypendium w każdym semestrze i znalazła się w „najlepszej piątce studentów” na poziomie uniwersyteckim.

Poza godzinami szkolnymi udzielała korepetycji, aby pokryć koszty utrzymania i aktywnie angażowała się w wolontariat. A potem ta podróż zakończyła się prestiżowym tytułem: ukończeniem szkoły z wyróżnieniem.

„Byłam w miejscach, w których moi rodzice nigdy nie postawili stopy, uczyłam się rzeczy, których oni nigdy nie mieli okazji poznać. I rozumiem, że każdy krok, który dziś stawiam, jest wynikiem pieniędzy, które mój ojciec zarobił pracując w palącym słońcu, i ciężkiej pracy mojej matki na targu…” – powiedziała Tâm ze łzami w oczach.

Vo Mong Hoai Tam (stoi w środku pierwszego rzędu) z przyjaciółmi po ceremonii obrony pracy dyplomowej na uniwersytecie w sierpniu 2025 r. — Zdjęcie: udostępnione przez osobę udzielającą wywiadu.

„Wiedza pomaga nam latać daleko, ale wdzięczność pomaga nam latać wysoko”.

Tam powiedział: „Jestem wdzięczny nauczycielom i przyjaciołom z Uniwersytetu Przemysłowego w Ho Chi Minh, gdzie się wychowałem, gdzie rozwijałem swoje marzenia i gdzie nauczyłem się, że wiedza pomaga nam daleko wzlecieć, ale to wdzięczność pozwala nam wzbić się wysoko. Może nie jestem najlepszy, ale zawsze żyłem z wdzięcznością w sercu”.

Kończąc swoją uniwersytecką przygodę Tam powiedziała, że ​​jest gotowa podążać nową ścieżką z aspiracjami, nieznanymi wyzwaniami, a być może także promykami nadziei.

„Głęboko w moim sercu płonie wciąż gorące pragnienie: zdobyć tytuł magistra, wrócić kiedyś na wykłady, stanąć na podium nie tylko po to, by nauczać, ale także inspirować i dzielić się wiedzą z przyszłymi pokoleniami”.

To marzenie nie jest po prostu moim osobistym echem, ale także niewypowiedzianą nadzieją przekazywaną przez pełne smutku oczy i oddane serca moich rodziców – tych, którzy czuwali nad tym marzeniem i w milczeniu je pielęgnowali dniem i nocą.

„Moi rodzice, żyjący w ubóstwie na wsi, zawsze wierzyli, że umiejętność czytania i pisania to magiczny klucz do lepszego życia” – powiedział Tam.

Najpiękniejsza historia o wdzięczności.

Dr Nguyen Trung Nhan – Kierownik Działu Szkoleń na Uniwersytecie Przemysłowym w Ho Chi Minh City – ze wzruszeniem stwierdził: „Są studenci, których nauczyciele na zawsze zapamiętają nie tylko ze względu na osiągnięcia akademickie, ale także wytrwałość i życzliwość. Hoai Tam to najpiękniejszy przykład wartości edukacji : pomagania studentce z ubogich rodzin w osiągnięciu pełnego potencjału, jednocześnie zachowując jej korzenie miłości i głębokiej wdzięczności”.

Wielokrotnie pisała e-maile z wnioskami o stypendia, nie narzekając na trudności czy niedogodności, mówiąc po prostu: „Postaram się nie zawieść rodziców i nauczycieli”. I w rzeczywistości udowodniła to imponującymi wynikami w nauce. Ten duch poruszył serca nas wszystkich.

TRAN HUYNH

Source: https://tuoitre.vn/nu-sinh-hoc-thay-phan-cua-chi-da-tro-thanh-thu-khoa-tot-nghiep-dai-hoc-20250904182045268.htm