'คุณพ่อ' อนุบาลกลางป่า: โรงเรียนจากหยาดเหงื่อและน้ำตาของครู

GD&TĐ - เช้าตรู่ในหมู่บ้าน หมอกยังคงปกคลุมไหล่เขาลงไปจนถึงลำธาร เส้นทางไปห้องเรียนของครูเลือง วัน ซาง ยังคงเต็มไปด้วยหินและโคลนจนถึงข้อเท้า

แต่ในบทเรียนวันนี้ หลังจากประกอบอาชีพนี้มามากกว่า 10 ปี ครูคนนี้ไม่เพียงแต่นำแผนการสอนและของเล่นมาด้วยเท่านั้น แต่ยังมีความฝันที่จะมีโรงเรียนจริงๆ ติดเป้มาด้วย

ชีวิตไม่แน่นอนและมีบางครั้งที่คุณอยากจะยอมแพ้

ครูเลือง วัน ซาง ครูประจำโรงเรียนอนุบาลวันโญ (ตำบลวันโญ เมืองทัญฮว้า) เป็นอาสาสมัครสอนเด็กก่อนวัยเรียนมาตั้งแต่ปี 1990 โดยไม่ได้รับเงินเดือนหรือการสนับสนุนใดๆ แต่เธอมีความรักในงานที่ทำและมีความเชื่อเล็กๆ น้อยๆ ว่าคำพูดสามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของผู้คนในเทือกเขาร็อกกี้ได้ เธอ ยังคงมุ่งมั่นในชั้นเรียนต่อไป

ในปี พ.ศ. 2535 คุณซางได้รับข้าวสารครั้งแรกเดือนละ 18 กิโลกรัม แม้ปริมาณข้าวสารจะไม่เพียงพอสำหรับเขา แต่สำหรับเขาแล้ว มันเปรียบเสมือนคำยืนยันที่บอกว่า "ความพยายามของผมไม่ได้ไร้ความหมาย ไม่ได้ถูกลืม" ในวันที่เขาถือถุงข้าวสารไว้ในมือ เขาหลั่งน้ำตาออกมาเพราะรู้สึกว่ามีคนจำได้

ตอนนั้นเขามีครอบครัว ข้าวสาร 18 กิโลกรัมก็เพียงพอสำหรับซื้อของใช้จำเป็นพื้นฐานเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น ทุกบ่ายเมื่อเขากลับถึงบ้าน ภรรยาและลูกๆ ของเขาจะรอคอยอาหารมื้อเล็กๆ แต่หัวใจของเขากลับเจ็บปวด หากเขายังคงทำงานต่อไป เขาก็คงยากจน แต่ถ้าเขาลาออกจากงาน เขาก็คงรู้สึกสงสารลูกศิษย์ของเขา

ชีวิตช่างยากลำบากเสียจนมีช่วงเวลาหนึ่งที่ไม่เพียงแต่คุณครูซางเท่านั้น แต่ยังมีครูอีกหลายคนที่ต้องการจะยอมแพ้ คุณครูซางยังคงจำบ่ายวันหนึ่งเมื่อกว่า 30 ปีก่อนได้ “วันนั้นฝนตก ถนนลื่น ผมขี่จักรยานกลับบ้าน ตัวเปียกโชกเหมือนหนูจมน้ำ พอกลับถึงบ้าน ผมเห็นภรรยากำลังซ่อมเสื้อผ้าให้ลูกๆ อยู่ ทันใดนั้นผมก็คิดจะเลิก... ผมจนมาก ตอนกลางคืน ผมนั่งอยู่หน้าเตาไม้ที่กำลังจะดับ มองดูไฟที่ริบหรี่ แล้วคิดว่า ผมยังมีแรงพอจะสู้ต่อได้อีกไหม แต่คืนนั้น เมื่อผมได้ยินเสียงเด็กๆ ข้างบ้านพึมพำและท่องบทกวีที่คุณครูสอนในเช้าวันนั้น หัวใจของผมก็อ่อนลง ผมทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้ลูกๆ ลาออกจากโรงเรียน... ผมจึงไปเรียนในเช้าวันรุ่งขึ้น” เขากล่าว ดวงตาแดงก่ำ

คุณซางสอนเด็กก่อนวัยเรียนมานานกว่า 30 ปี

การสร้างโรงเรียน - การสร้างอนาคต

ขณะนี้คุณครูเลือง วัน ซาง อยู่ในช่วงบั้นปลายชีวิตแล้ว แต่เขายังคงจำได้อย่างชัดเจนถึงช่วงเวลาที่ต้องเดินหลายสิบกิโลเมตรไปยังอำเภอเพื่อขออนุญาตสร้างโรงเรียนอนุบาล

“ในปี 1992 ผมได้รับมอบหมายให้ดูแลโรงเรียนอนุบาลในชุมชน แต่กว่าจะได้ตราประทับก็ต้องรอถึงปี 1996 ผมกับลุงและคุณครูฮา วัน ฮาก เดินไปยังเขตการศึกษาหลายครั้งเพื่อยื่นคำขอสร้างโรงเรียน และระดมผู้คนบริจาคที่ดินทำกิน ตอนนั้นถนนเป็นถนนลูกรัง ทุกครั้งที่เราไปถึงเขตการศึกษาก็ใช้เวลาทั้งวัน” คุณซางเล่า

ในปี พ.ศ. 2545 รัฐบาลตำบลวันโญประกาศอนุญาตให้สร้างโรงเรียนอนุบาล เย็นวันนั้น ขณะที่เขานั่งอยู่ข้างกองไฟ เขารู้สึกเป็นครั้งแรกว่าเส้นทางข้างหน้าดูสดใสขึ้นเล็กน้อย

ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ทุกเช้าเมื่อคุณครูซางมาเข้าชั้นเรียน เขาจะถือไม้ไผ่มัดหนึ่ง เถาวัลย์ป่าขดหนึ่ง และแผนการสอนเก่าๆ ที่ยับยู่ยี่ สำหรับเขา การสร้างโรงเรียนไม่ใช่แค่การสร้างบ้าน แต่มันคือการเดินทางฝ่าฟันความยากจน และลุกขึ้นยืนด้วยความรักที่มีต่อนักเรียน

กองทุนสนับสนุนมีน้อย ผู้ปกครองยากจน และไม่มีช่างก่ออิฐ ดังนั้น คุณซางและคุณฮักจึงระดมครูและคนอื่นๆ ร่วมมือกัน

ตอนเช้าเขาสอนเด็กๆ ร้องเพลงและจับปากกา ตอนบ่ายเขาผสมกาว และบางครั้งเขาก็เฝ้ามองเด็กๆ นอนหลับไปพร้อมกับผสมกาว แค่ได้ยินเด็กๆ เรียกเขาว่า "คุณครู" ความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็หายไป

หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งปี โรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้น แบ่งเป็นสองแถว สี่ห้อง ผนังฉาบปูนเรียบๆ แต่แข็งแรง พร้อมลานดินเรียบๆ ให้เด็กๆ วิ่งเล่น ในวันพิธีเปิดโรงเรียน ไม่มีป้ายประกาศ เครื่องขยายเสียง หรือเสียงกลองโรงเรียน มีเพียงเสียงร้องของเด็กๆ ที่ดังกังวานในยามเช้าเท่านั้น คุณครูซางยืนพิงประตูห้องเรียน ตาแดงก่ำ

ครูฮักร่วมไปกับครูซางในการปลูกฝังตัวอักษรชุดแรกให้กับเด็กก่อนวัยเรียนที่โรงเรียนวันโญเมื่อต้นทศวรรษ 1990

ขณะต้อนรับนักเรียนใหม่ คุณครูจุดไฟกลางสนามให้เด็กๆ อบอุ่น ควันไฟปนกับแสงแดดยามเช้า ในห้องเรียน ตัวอักษรบนกระดานสว่างไสว ผู้ปกครองจับมือคุณครูและกล่าวด้วยอารมณ์ว่า "ถ้าไม่มีคุณครู หมู่บ้านนี้คงไม่มีโรงเรียน"

เมื่อห้องเรียนได้รับการจัดตั้งแล้ว คุณครูได้สร้างโต๊ะและเก้าอี้ด้วยตนเอง และร่วมกับคุณครูทำของเล่นจากรองเท้าแตะขาด เปลือกไม้ เถาวัลย์ ท่อพลาสติก ฯลฯ ในปีต่อๆ มา คุณครูก็ยังคงขอให้สร้างห้องเรียนเพิ่ม และยังคงจุดไฟในโรงเรียนทุกเช้าในฤดูหนาวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่มือเล็กๆ ของเด็กๆ

มีโรงเรียนหลายแห่งที่นักเรียนหลั่งไหลเข้ามามากขึ้น การรณรงค์ให้เด็กๆ เข้าชั้นเรียนจึงไม่ใช่เรื่องยากเหมือนปีก่อนๆ อีกต่อไป

“หลายปีแห่งความหิวโหยและความหนาวเย็น เช้าวันอันหนาวเหน็บที่เห็นนักเรียนตัวสั่นเพราะความหนาวเหน็บ... คือสิ่งที่ทำให้ฉันยังคงอยู่ที่นี่ และในวันนี้ วันที่โรงเรียนจริงๆ ถูกสร้างขึ้นท่ามกลางขุนเขาและผืนป่า ได้บังเกิดผล ฉันมองดูมันแล้วรู้สึกซาบซึ้งใจ ไม่ใช่เพราะความพยายามที่ทุ่มเทลงไป แต่เพราะฉันรู้ว่านับจากนี้ไป เด็กๆ ที่โรงเรียนหลักจะไม่ต้องเรียนหนังสือใต้บ้านยกพื้นที่ว่างเปล่าอีกต่อไป แต่แล้วฉันก็คิดหาวิธีที่จะขยายโรงเรียน เพื่อให้เด็กๆ จากหมู่บ้านอื่นๆ มารวมตัวกันที่นี่ได้

หลายครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนกำลังหว่านเมล็ดพันธุ์ลงไปในดินที่เป็นหิน แต่ก็ยังเชื่อว่าสักวันหนึ่งมันจะงอกออกมา” คุณซางเล่าความหลัง

และแน่นอนว่าเสียงหัวเราะของเด็กทุกคน ดวงตาทุกคู่ที่รอคอยครูอย่างใจจดใจจ่อเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเมล็ดพันธุ์เหล่านี้กำลังเติบโตอย่างเงียบๆ

ผ่านไปกว่า 20 ปีแล้ว ปัจจุบันโรงเรียนอนุบาลวันโญ่กว้างขวาง มีสนามเด็กเล่น และอุปกรณ์การเรียนครบครัน ยังคงมีพื้นที่เพียงแห่งเดียว แต่ในฤดูหนาว เด็กๆ ไม่จำเป็นต้องนั่งเบียดกันอยู่ใต้บ้านยกพื้นอีกต่อไป ส่วนในฤดูฝน ไม่ต้องกังวลเรื่องน้ำกระเซ็นเข้าห้องเรียนอีกต่อไป

ภายในห้องเรียนอันกว้างขวาง เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วดังก้องกังวานทุกเช้าราวกับเสียงประสานแห่งการเปลี่ยนแปลง เส้นทางสู่โรงเรียนไม่เต็มไปด้วยโคลนอีกต่อไป ชีวิตของเหล่าครูกลับมั่นคงขึ้น น้อยคนนักที่จะจำได้ว่าครั้งหนึ่งสถานที่แห่งนี้เคยเป็นแค่พื้นดินขรุขระ ห้องเรียนเรียบง่ายที่สร้างขึ้นด้วยหยาดเหงื่อและความพยายามของครูและผู้คน ส่องสว่างด้วยตะเกียงน้ำมันเพียงดวงเดียว มีเพียงคุณซาง ผู้ซึ่งได้เห็นต้นกล้าต้นแรกเท่านั้นที่ไม่เคยลืม...

“ในปี พ.ศ. 2545 ดิฉันได้รับการรับเข้าเป็นเจ้าหน้าที่อย่างเป็นทางการหลังจากสอนมานานกว่า 10 ปี ตอนนั้นดิฉันเริ่มได้รับเงินเดือนและประกันสังคม ความเชื่อที่ว่าหากเราทุ่มเทอย่างเต็มที่ รัฐจะไม่มีวันลืมเรานั้นเป็นความจริง” คุณครูเลือง วัน ซาง กล่าว

ที่มา: https://giaoducthoidai.vn/nhung-ong-bo-mam-non-giua-dai-ngan-ngoi-truong-tu-mo-hoi-nuoc-mat-nguoi-thay-post759286.html