ครูใช้ไม้ค้ำยันสอนในโอเอซิสมานานกว่า 30 ปี

คนพายเรือคนพิเศษในเรื่องนี้คือ คุณดัง วัน บู ครูสอนประวัติศาสตร์ที่โรงเรียนมัธยมศึกษาหุ่งฟอง (ตำบลหุ่งฟอง อำเภอจิอองโตม จังหวัด เบ๊นแจ ) ตลอด 30 ปีที่ผ่านมา คุณบูได้ฝ่าฟันอุปสรรคและความยากลำบากทั้งปวงด้วยความรักอันแรงกล้าในอาชีพการงาน เขาได้เขียนเรื่องราวที่เรียบง่ายแต่งดงามในเส้นทางอาชีพการให้ความรู้แก่ผู้คน

นายดัง วัน บู. (ภาพ: NVCC)

อุทิศตนอย่างเงียบๆ มากกว่าหนึ่งปี

คุณดัง วัน บู เกิดและเติบโตในตำบลหุ่งฟง ซึ่งเป็นตำบลเล็กๆ บนเกาะที่แสนลำบากในอำเภอโจงโตม จังหวัดเบ๊นแจ ด้วยสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายทำให้ผู้คนต้องทำงานหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งอาหารและเสื้อผ้า เขารู้สึกสงสารหยดเหงื่อบนเสื้อของพ่อ และเสียงถอนหายใจของแม่ขณะนับเหรียญที่เหลืออยู่หลังจากผ่านวันอันแสนหนักหน่วงกับอาหาร เสื้อผ้า ข้าวสาร และเงินทอง คุณบูจึงเปลี่ยนความยากลำบากให้เป็นแรงบันดาลใจ มุ่งมั่นที่จะเรียนหนังสือและไขว่คว้าความฝัน

ในปี พ.ศ. 2536 หลังจากสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยครูเบ๊นแจ๋ คุณบูได้เขียนใบสมัครกลับไปสอนที่บ้านเกิดที่เมืองหุ่งฟอง ในขณะนั้นพื้นที่ชนบทแห่งนี้ขาดแคลนครู ครูจำนวนมากจากต่างแดนเดินทางมาสอนได้เพียง 1-2 ปี จากนั้นก็ย้ายถิ่นฐานไป หรือแม้กระทั่งลาออกจากงานกลางคันเพราะสภาพถนนที่ไม่สะดวก

อย่างไรก็ตาม คุณบูมักจะเตือนตัวเองเสมอว่า ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด เขาก็ต้องมุ่งมั่นที่จะยึดมั่นในอาชีพนี้และพยายามมีส่วนสนับสนุนเล็กๆ น้อยๆ ในภาค การศึกษา ของบ้านเกิดของเขา

เมื่อนึกถึงช่วงแรกๆ ของอาชีพครู เพื่อที่จะให้นักเรียนได้ไปโรงเรียนอย่างสม่ำเสมอ ครูต้องเดินทางไปหาครอบครัวเพื่อโน้มน้าวพวกเขาว่า “นักเรียนในเขตแม่น้ำไปโรงเรียนด้วยวิธีที่แปลกไป บางครั้งพวกเขาก็ไป บางครั้งพวกเขาก็หยุดเรียนเพื่ออยู่บ้านช่วยพ่อแม่ทำสวน โดยเฉพาะช่วงใกล้เทศกาลเต๊ด พวกเขามักจะหยุดเรียนสักวัน” คุณบูกล่าว

มีหลายวันที่เขารีบนั่งเรือข้ามฟากเพื่อกระตุ้นให้นักเรียนไปโรงเรียน แล้วก็รีบกลับมาสอนในห้องเรียน มันยากมาก แต่เขาไม่เคยคิดจะหยุดเลย

ครูเกาะนี้แม้จะอยู่บนโพเดียมมานานกว่า 30 ปีแล้ว แต่หัวใจก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น (ภาพ: NVCC)

ขณะที่คุณบูมุ่งมั่นบ่มเพาะความรู้ให้แก่นักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่าในชุมชนเกาะหุ่งฟอง คุณบูกลับลืมความสุขของตนเองไป ในปี พ.ศ. 2555 เขาประสบอุบัติเหตุทำให้ขาขวาของเขาพิการถาวร ในเวลานั้น แพทย์แนะนำให้เขาตัดขาเพื่อรักษาชีวิต เมื่อได้ยินข่าวร้าย คุณบูเกือบหมดสติเพราะกังวลว่าจะสอนหนังสือไม่ได้

“ผมรู้สึกสงสารแม่ที่ต้องหลบอยู่ใต้เตียงโรงพยาบาลและร้องไห้ เพราะกลัวว่าผมจะเสียใจมากกว่านี้ พอได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ใต้เตียง หัวใจผมปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีด” คุณบูเล่าด้วยน้ำเสียงสะอื้น จากนั้นเขาก็ตัดสินใจปฏิเสธการผ่าตัด ทั้งๆ ที่อยู่บนโต๊ะผ่าตัดแล้ว ยอมรับชะตากรรมของตัวเองและเดินหน้าตามแผนการที่ยังไม่เสร็จสิ้นต่อไป

ระหว่างที่รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล คุณบูบอกว่าเขาคิดถึงโรงเรียนและนักเรียนมาก แค่ได้ยินเสียงดนตรีเฉลิมฉลองวันที่ 20 พฤศจิกายน หรือเสียงกลองโรงเรียนดังกระหึ่มผ่านลำโพง ความปรารถนาที่จะกลับขึ้นไปบนเวทีก็ยิ่งแรงกล้าขึ้นกว่าเดิม

โดยใช้สิ่งนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้พยายามฟื้นตัว โดยเดินกะเผลกและใช้ไม้ค้ำยัน คุณครูบูก็ค่อยๆ กลับไปโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนร่วมงานและนักเรียนที่เขารัก

นักเรียนกี่คน เด็กกี่คน

ในช่วงวันแรกๆ ที่กลับมาโรงเรียน ภาพลักษณ์ของครูที่ใช้ไม้ค้ำยันทำให้ครูบูรู้สึกไม่มั่นใจ โรงเรียนวางแผนจะย้ายเขาไปทำงานเป็นบรรณารักษ์เพื่อลดความยุ่งยากในการเคลื่อนไหว แต่ด้วยความหลงใหลในงานของเขา ทำให้ครูบูละทิ้งปมปัญหาทุกอย่างอย่างรวดเร็ว และโน้มน้าวให้ผู้บริหารโรงเรียนอนุญาตให้เขาสอนหนังสือต่อไปได้

“ตอนแรกโรงเรียนจัดห้องเรียนไว้ที่ชั้นล่าง แล้วให้นักเรียนลงไปเรียนวิชาประวัติศาสตร์ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าการให้นักเรียนเปลี่ยนห้องมันยุ่งยาก เสียเวลา ผมเลยลองฝึกเดินขึ้นบันไดดู” คุณบูเล่า

คุณบูไปโรงเรียนพร้อมกับจักรยานเก่าและไม้ค้ำยัน (ภาพ: NVCC)

เวลาสอนที่มากขนาดนี้ก็เท่ากับเวลาที่คุณบูทุ่มเทให้กับการค้นคว้าและสะสมความรู้เพื่อถ่ายทอดให้กับลูกศิษย์รุ่นต่อ ๆ ไป เขาบอกว่าความรู้ที่บรรจุอยู่ในตำราเรียนนั้นจืดชืดมาก ดังนั้นเขาจึงคิดค้นวิธีการสอนใหม่ ๆ อยู่เสมอ

ด้วยความเข้าใจในความยากลำบากของครู Buu นักเรียนหลายรุ่นของโรงเรียนมัธยมศึกษา Hung Phong จึงรู้สึกซาบซึ้งใจเสมอ และจดจำภาพคุณครูที่เดินกะเผลกอยู่บนแท่นบรรยาย สร้างแรงบันดาลใจให้กับนักเรียน ตัวอย่างที่ชัดเจนคือเรื่องราวของ Pham Ngoc Thao นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 8A

ภาพลักษณ์ของครูที่ใช้ไม้ค้ำยันเคยทำให้คุณครูบูรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ในตอนนี้ กลับกลายเป็นแรงบันดาลใจให้ลูกศิษย์หลายรุ่นพยายามพัฒนาตนเอง

หนึ่งวันก่อนการสอบนักเรียนดีเด่นประจำปี 2562 อาการป่วยเดิมของเธอกำเริบขึ้นอีกครั้ง ทำให้ท้าวปวดหัวตุบๆ ราวกับถูกค้อนทุบ ทำให้เธอต้องลาหยุดเรียน ในวันสอบ อาการปวดก็กำเริบขึ้นอีกครั้ง ท้าวจึงเอาหัวลงบนโต๊ะแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ในช่วงเวลาที่ยากลำบากนั้น นักเรียนหญิงคนหนึ่งก็นึกถึงอาจารย์ขึ้นมาทันที ราวกับมีเวทมนตร์ ท้าวตื่นขึ้นมา จดจ่อกับความคิด ตั้งใจทำข้อสอบ และคว้ารางวัลชนะเลิศการสอบนักเรียนดีเด่นระดับจังหวัด สาขาประวัติศาสตร์

“เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากที่สุด ภาพของครูที่ถือไม้ค้ำยันกลับกลายมาเป็นแรงบันดาลใจ มอบความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดาให้ฉันลุกขึ้นมาและสร้างปาฏิหาริย์” ทาวเผยความรู้สึก

หลังจากครองตำแหน่งครูบนเกาะมา 31 ปี หัวใจของครูผู้นี้ยังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ว่าชีวิตส่วนตัวจะเต็มไปด้วยความยากลำบากและความกังวล แต่คุณครู Buu ยังคงปรารถนาที่จะสานฝันอันยังไม่สำเร็จในการเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความรู้ที่โรงเรียนมัธยมศึกษา Hung Phong

สำหรับเขา นั่นคือบ้านหลังที่สองของเขา เป็นสถานที่ที่เปิดอ้อมแขนต้อนรับเขาในช่วงเวลาที่เขาสิ้นหวังที่สุด เป็นสถานที่ที่เพื่อนร่วมงานเต็มใจที่จะแบ่งปันและช่วยเหลือ และเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความรักใคร่จากนักศึกษา

“ถึงผมจะไม่ได้แต่งงาน แต่ผมโชคดีที่มีลูกๆ มากมายเท่ากับลูกๆ ของผม พวกเขาทุกคนทำให้ผมมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นมาและทำงานต่อไป” คุณบูพูดด้วย น้ำเสียงสะอื้น

ที่มา: https://vtcnews.vn/thay-giao-chong-nang-day-chu-o-oc-dao-hon-30-nam-ar908375.html